هنگامی که از روش هچ متقاطع برای اندازه گیری چسبندگی استفاده می شود، لایه پوششی با ضخامت تا 250 میکرومتر قابل اندازه گیری است. با توجه به ضخامت پوشش، می توانید فاصله های برش متقاطع مختلف را انتخاب کنید، به طور کلی پوشش کمتر از 60 میکرومتر است، فاصله بین بسترهای سخت 1 میلی متر است و فاصله بین بسترهای نرم 2 میلی متر است. ضخامت پوشش 60-120μm است، فاصله بین بسترهای نرم و سخت هر دو 2 میلی متر هستند. ضخامت پوشش بیشتر از 120 میکرومتر است و فاصله بین لایه های نرم و سخت 3 میلی متر است. در ISO12944 تصریح شده است که چسبندگی باید به سطح 1 برسد تا واجد شرایط در نظر گرفته شود. در گیگابایت، زمانی که چسبندگی به 1-2 برسد، واجد شرایط در نظر گرفته می شود.
تفاوت روش دایره ای با شبکه متقاطع در این است که مساحت قسمتی که از تقاطع دایره تشکیل می شود در حال افزایش است و رتبه بندی مکان ناحیه آسیب دیده را بررسی می کند در حالی که مساحت هر شبکه ثابت است و رتبه بندی نسبت مساحت آسیب دیده اتخاذ شده است.
(3) چسبندگی را با روش جدا کردن اندازه گیری کنید
نیروی چسبندگی اندازه گیری شده با روش کشش به اعمال نیروی کششی عمودی و یکنواخت بر روی سطح سیمانی نمونه با نرخ مشخصی برای تعیین نیروی مورد نیاز برای شکست چسبندگی بین پوشش یا پوشش و زیرلایه اشاره دارد. . Mpa گفت. این روش نه تنها می تواند میزان چسبندگی بین پوشش و زیرلایه را آزمایش کند، بلکه چسبندگی بین لایه ها را نیز تشخیص می دهد. بررسی کنید که آیا تطابق پوشش معقول است یا خیر، و اثر چسبندگی کلی پوشش را به طور جامع ارزیابی کنید. استانداردهای مربوطه برای تست روش کشش ISO4624-2004 (آخرین نسخه استاندارد)، ASTMD-4514، GB5210 و غیره می باشد.
ابزاری که معمولاً در خارج از کشور برای اندازه گیری روش کشش استفاده می شود، تستر چسبندگی الکومتر است. این ابزار کوچک است و می توان از آن برای آزمایش میدانی استفاده کرد. اما گاهی مانند دستگاه کشش دستی الکومتر-106، به دلیل اینکه عملکرد دستی ناپایدار است و بر صحت نتایج آزمایش تأثیر می گذارد، دیگر در برخی از صنایع در برخی کشورها استفاده نمی شود. تست الکومتر چسباندن یک نوار لغزنده تست آلومینیومی روی پوشش است. روی لایه، از یک دستگاه تست کشش مکانیکی با مقیاس برای بیرون کشیدن سر کش استفاده می شود و نیروی کشش سر آلومینیومی از روی ترازو خوانده می شود. به طور کلی، سه نوع خرابی ممکن است در تست کشش روی زیرلایه فلزی مشاهده شود:
الف) شکست چسب، یعنی لایه چسب پس از نیروی کششی از روکش یا لغزنده آزمایشی یا داخل خود کنده می شود که شکست چسب محسوب می شود. چسبندگی بین پوشش و زیرلایه یا چسبندگی بین پوشش و پوشش همه به مقدار مشخصی باز می گردد.
(ب) شکست چسبندگی، یعنی پوشش و زیرلایه تحت کشش از هم جدا می شوند، این مقدار چسبندگی بین پوشش و بستر است.
ج) شکست چسبندگی، یعنی خود پوشش شکسته شده است. این مقدار به عنوان مقدار چسبندگی بین لایه ها استفاده می شود و چسبندگی بین پوشش و زیرلایه از این مقدار بیشتر است. برای هر نوع پوشش، مقدار تعیین شده ای برای اندازه گیری به روش کشیدن-باز کن وجود دارد که معمولاً باید بیشتر از 2 مگاپاسکال باشد و پوشش های دو جزئی اپوکسی بیشتر از 4 مگاپاسکال هستند.
شایان ذکر است که فاصله مشخصی بین داده های چسبندگی اندازه گیری شده توسط تستر الکومتر و مقدار اندازه گیری شده توسط دستگاه تست کشش مشخص شده توسط استاندارد ملی وجود دارد. پس از آزمایش های فراوان، داده های تستر الکومتر ضرب در 3-3.5 برابر مقدار اندازه گیری شده توسط دستگاه کششی است. بنابراین، داده های آزمون هر روش آزمایشی را فقط می توان با همان نوع مقایسه کرد و از دقت خاصی برخوردار است. هنگام پر کردن گزارش آزمایش، ابزار و روش آزمایشی مورد استفاده نیز باید مشخص شود.
برای الزامات چسبندگی، الزامات چسبندگی سیستم پوشش (ضخامت لایه خشک بیشتر از 250μm) در ISO12944-6 مطابق با آزمون چسبندگی روش کششی ISO4624، حداقل 5Mpa است. مقدار مرجع برای پوشش قدیمی 2 مگاپاسکال است، اگر کمتر از 2 مگاپاسکال است، پوشش قدیمی را بردارید.