به طور کلی دو شرط برای ایجاد ناهمواری های کوچک در سطح پوشش وجود دارد: یکی اینکه مقدار کافی ذرات مات کننده با اندازه مناسب در لایه مرطوب وجود داشته باشد. دوم انقباض حجمی فیلم پوشش در طول خشک شدن یا پخت است. یک شرط را نمی توان به طور کامل برآورده کرد و اثر ماتینگ ایده آل نیست.
پوشش‌های سنتی مبتنی بر حلال دارای محتوای فرار بین 30 تا 80 درصد هستند. در طول فرآیند خشک کردن یا پخت، با تبخیر مواد فرار، لایه پوشش به طور قابل توجهی منقبض می شود و مات شدن آسان تر می شود. پوشش‌های مبتنی بر آب از آب به عنوان پخش‌کننده برای خشک کردن استفاده می‌کنند یا در طول فرآیند پخت، به دلیل تبخیر آب، فیلم پوشش به طور قابل‌توجهی منقبض می‌شود و مات کردن آن دشوار نیست. با این حال، برای پوشش های با جامد بالا، محتوای جامد به طور کلی 70٪ - 90٪ است و دشواری مات کردن نسبتاً افزایش می یابد. پوشش های پخت با نور UV دارای محتوای جامد 100٪ هستند، انقباض پخت کمتر از 10٪ است و مات کردن آن دشوار است. و پوشش های پودری آلی فرار، 100٪ محتوای جامد، سخت ترین برای انقراض. برای این پوشش ها، در طول فرآیند خشک شدن یا پخت، فیلم پوشش کمی جمع می شود یا خیر. بنابراین لازم است که ناهمواری های ریز روی سطح پوشش ایجاد شود و برای مات کردن از مات استفاده شود.
عامل مات برای پوشش ها باید دارای ویژگی های زیر باشد: بی اثری شیمیایی بالا، با هیچ جزء در فیلم پوشش واکنش نمی دهد. تداخل کمی در شفافیت فیلم پوشش، تأثیر کمی بر رئولوژی پوشش. عملکرد مات خوب، می تواند در مقدار کم تولید شود عملکرد حصیر قوی; در پوشش های مایع، تعلیق خوب، ذخیره سازی طولانی مدت، بدون بارش سخت. تاثیر کمی بر خواص مکانیکی و شیمیایی فیلم پوشش، آسان برای پراکندگی، بدون آلودگی به محیط زیست، و بدون آسیب به بدن انسان است.
