در پاسخ به این وضعیت، پوشش های ضد خوردگی مختلفی پدید آمده است. پوشش ها معمولا دارای منافذ هستند. قطر مولکول های کوچک محیط سیال (آب، اسید، قلیایی و غیره) به طور کلی کوچکتر از منافذ پوشش است. این مواد در تماس با پوشش مستقیماً از آن عبور می کنند. و پوشش را نمی توان خیلی ضخیم اعمال کرد، در غیر این صورت ترک ایجاد می شود و پوشش های معمولی نمی توانند در برابر انتشار و نفوذ مواد خورنده به زیرلایه مقاومت کنند. پوشش‌های ضد خوردگی معمولی معمولاً فقط می‌توانند به عنوان ضد خوردگی جوی استفاده شوند، اما نمی‌توانند نقش آستر را ایفا کنند، به خصوص در محیط‌های فاز مایع و شرایط دمای بالا.
در حال حاضر تقریباً تمام سیمان های شیشه ای فلیک موجود در بازار به عنوان مواد ضد خوردگی استفاده می شوند. با افزودن تکه های شیشه، پوشش دو مزیت به عنوان پوشش ضد خوردگی برج گوگرد زدایی دارد. اول، می توان آن را بدون نگرانی در مورد ترک، بسیار ضخیم پردازش کرد. این به این دلیل است که تکه های شیشه، پوشش را به بسیاری از فضاهای کوچک تقسیم می کنند و تنش انقباض و ضریب انبساط پوشش را تا حد زیادی کاهش می دهند. دوم به دلیل چند لایه بودن تکه های شیشه ای است که به موازات ماتریس چیده شده است، به طوری که مسیر انتشار و نفوذ محیط پرپیچ و خم می شود و مقاومت نفوذ و انتشار محیط به ماتریس افزایش می یابد. تکه های شیشه ای به کار رفته در پوشش، اثری در مقیاس ماهی دارند. هزاران تکه تکه تکه می شوند تا یک مسیر نفوذ و انتشار پیچیده و پرپیچ و خم را در پوشش ایجاد کنند، که مسیر انتشار محیط خورنده را کاملاً پر پیچ و خم و دسترسی به بستر را دشوار می کند.